W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej "Polityce prywatności Cookies"

Rozumiem i zgadzam się

REKLAMA

Wybielacze w praniu – historia i sytuacja obecna

2021-10-21 / Autor: Anita Bocho-Janiszewska, prof. UTH, Katedra Chemii Przemysłowej, Wydział Inżynierii Chemicznej i Towaroznawstwa, Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny w Radomiu

Zadaniem systemów wybielających jest usuwanie barwnych zabrudzeń, które nie dają się wyeliminować w obecności samych związków powierzchniowo czynnych, a więc w procesie typowo fizycznym. Usunięcie tych zabrudzeń jest możliwe tylko podczas reakcji chemicznej. Reakcje te zachodzą na powierzchni tkaniny, jak również w całej objętości kąpieli myjącej, zapobiegając tym samym redepozycji barwnych zabrudzeń, czyli ponownemu ich osadzaniu się na powierzchni tkaniny.

W większości przypadków systemy wybielające działają poprzez mechanizmy utleniania. Wprawdzie są również dostępne w handlu produkty, które wykorzystują mechanizmy redukujące, jest ich jednak niewiele i są raczej przeznaczone konkretnym rodzajom zabrudzeń. Okazuje się, że wiele barwnych zabrudzeń po redukcyjnym wybieleniu staje się bezbarwnych, ale później kolor powraca w wyniku utleniania tlenem z powietrza.

Pierwszym detergentem zawierającym wybielacz był proszek do prania Persil, wprowadzony na rynek w 1907 roku przez niemiecką firmę Henkel. Głównymi składnikami proszku Persil były mydło sodowe, węglan sodu, krzemian sodu i nadboran sodu (wybielacz na bazie tlenu). Nazwa Persil pochodziła od dwóch aktywnych składników: „per” od nadboranu (ang. perborate) i „sil” od krzemianu (ang. silicate). W momencie premiery Persil był opisywany jako pierwszy „samoczynnie działający detergent”, ponieważ wraz z dodatkiem nadboranu sodu znacznie zmniejszył obciążenie pracą ręcznego prania. Ubrania nie musiały już być prane ręcznie ani wieszane na zewnątrz przez dłuższy czas, aby zostały wybielone przez słońce.

Wybielacze na bazie tlenu – nadtlenek wodoru

Wybielacze na bazie tlenu są oparte na utleniającym działaniu aktywnego tlenu, który pochodzi z rozkładu nadtlenku wodoru (H₂O₂). W chemii detergentów termin aktywny tlen odnosi się do związków nadtlenowych zawierających wiązanie (–O – O–), w którym jeden z atomów tlenu jest aktywny. Zawartość aktywnego tlenu w związku to masa atomowa aktywnego tlenu podzielona przez masę cząsteczkową związku. Jest zwykle wyrażana w procentach. Czysty nadtlenek wodoru zawiera 47% aktywnego tlenu i jest bladoniebieską, lepką cieczą. Jednak w handlu jest dostępny jako roztwór wodny lub w postaci różnych nadsoli, które w kontakcie z wodą uwalniają nadtlenek wodoru.

Poprzednia strona 1 2 Następna strona

CAŁA TREŚĆ DOSTĘPNA W "Chemia i Biznes. Rynek Kosmetyczny i Chemii Gospodarczej" nr 3/2021

"Chemia i Biznes. Rynek Kosmetyczny i Chemii Gospodarczej" to kwartalnik biznesowo-informacyjny z zakresu przemysłu kosmetycznego i środków czystości.

chemia gospodarcza detergenty wybielacze pranie

Podoba Ci się ten artykuł? Udostępnij!

Oddaj swój głos

Ten artykuł nie został jeszcze oceniony.