Przepisy regulujące branżę kosmetyczną w krajach azjatyckich - cz. I: Japonia i Korea Południowa

• Strona główna
• Artykuły
• Przepisy regulujące branżę kosmetyczną w krajach azjatyckich - cz. I: Japonia i Korea Południowa

2013-07-04

Produkty kosmetyczne podlegają przepisom w niemalże każdym uprzemysłowionym kraju, a więc także w krajach azjatyckich. Wyroby takie można ogólnie zdefiniować jako „wszelkie substancje lub preparaty przeznaczone do stosowania przez ludzi w celach higienicznych lub do poprawy bądź zmiany wyglądu, z reguły obejmujące wyroby do higieny osobistej (takie jak szampony i kremy do ciała), a także wyroby upiększające oraz zapachowe”. Pewne rodzaje produktów kosmetycznych (np. szampony przeciwłupieżowe) są w niektórych krajach (np. w UE i w Chinach) traktowane jak kosmetyki, natomiast w innych krajach uznaje się je za leki sprzedawane bez recepty (np. w USA) lub za produkty lekopodobne (np. w Japonii). Z powyższych względów wszyscy dostawcy surowców, producenci wyrobów kosmetycznych, firmy marketingowe oraz handlowe powinni mieć świadomość różnic w przepisach dotyczących kosmetyków, obowiązujących na głównych rynkach regionu Azji i Pacyfiku.

Przepisy dotyczące kosmetyków w Japonii
Japonia jest drugim pod względem wielkości na świecie rynkiem wyrobów kosmetycznych i środków higieny osobistej, ustępując jedynie Stanom Zjednoczonym. Tradycja stosowania kosmetyków jest w Japonii bardzo długa, a miejscowi producenci osiągnęli wysoki poziom konkurencyjności i zaawansowania. Japońscy konsumenci słyną natomiast z uwagi, jaką przywiązują do jakości, wartości produktu oraz wybieranych przez siebie marek. Japoński rynek kosmetyków jest stabilny, lecz ze względu na ciągłe zmiany kanałów dystrybucji wszyscy producenci muszą usprawniać i restrukturyzować zarządzanie swoimi kanałami sprzedaży. Wiodącym kanałem stają się wyspecjalizowane sklepy, dające konsumentom wygodę i oferujące niskie ceny. Jednocześnie spada sprzedaż za pośrednictwem domów towarowych. Rynek japoński zdominowany jest przez takie firmy, jak Shiseido, Kao (i Kanebo), Kose oraz Pola.

Z perspektywy prawnej, wyroby kosmetyczne dzielą się na produkty lekopodobne oraz kosmetyki, w większości przypadków podlegające przepisom wydawanym przez Ministra Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej (MZPiOS). Ustawa o Działalności Farmaceutycznej (UDF) definiuje kosmetyki jako „Wyroby o łagodnym działaniu na ludzki organizm, przeznaczone do stosowania poprzez wcieranie, rozpylanie lub innymi sposobami, w celu oczyszczenia, poprawy wyglądu i podniesienia atrakcyjności, zmiany wyglądu lub utrzymania skóry bądź włosów w dobrym stanie."

Na rynku japońskim kosmetyki ponadto dzieli się na „perfumy i wody kolońskie” (w tym zapachy), „kosmetyki do makijażu” (w tym podkłady, pomadki do ust i kosmetyki do oczu), „kosmetyki do pielęgnacji skóry” (w tym kremy do twarzy, lotiony do ciała, mleczka do ciała i preparaty oczyszczające), „produkty do pielęgnacji włosów” (w tym farby do włosów, szampony i odżywki) oraz „kosmetyki specjalnego przeznaczenia” (takie, jak kosmetyki do opalania). Zgodnie z UDF, mydła są uznawane za kosmetyki.

Wyrobem zbliżonym do kosmetyków są produkty lekopodobne, zdefiniowane w Artykule 2-2 Ustawy o Działalności Farmaceutycznej. Mianem produktu lekopodobnego określa się wyrób:

• zapobiegający nudnościom i innym rodzajom dyskomfortu;
• zapobiegający wysypkom, obtarciom itd.;
• wspomagający porost włosów lub ich usuwanie;
• służący zwalczaniu myszy, much, komarów, pcheł itd.

Ponadto, wyrób taki musi mieć łagodny wpływ na ludzki organizm, nie może być narzędziem ani urządzeniem i musi być stosownie oznaczony przez Ministra Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej (MZPiOS) w oparciu o jego cechy.

W przypadku produkcji i sprzedaży kosmetyków nie wymagających zatwierdzenia (wszystkie składniki oznakowane), zawiadomienie o produkcji i sprzedaży każdego wyrobu należy z wyprzedzeniem złożyć u gubernatora prefektury, w której mieści się biuro przedsiębiorstwa produkcyjno-handlowego, odpowiadające za główne aspekty jego działalności.

Zgodnie z Rozporządzeniem MZPiOS nr 331 z roku 2000, normy dotyczące kosmetyków określa się w oparciu o postanowienia Artykułu 42-2 UDF (w razie potrzeby mogą zostać określone normy dotyczące cech charakterystycznych, jakości, działania itd., o ile jest to konieczne w celu zapobieżenia szkodom sanitarnym). Poniżej przedstawiono krótkie podsumowanie wymogów dotyczących składników produktów kosmetycznych:

Postanowienia ogólne: składniki produktów kosmetycznych, w tym wszelkie zanieczyszczenia w nich zawarte, nie mogą zawierać żadnych substancji wywołujących zakażenie lub w inny sposób powodujących, że stosowanie kosmetyków może być niebezpieczne dla zdrowia.

Lista substancji zabronionych: niedozwolone jest dodawanie składników innych niż konserwanty, filtry UV oraz barwniki smołowe. Co do zasady, zabronione są kosmetyki zawierające leki. Ponadto, zabronione są także składniki nie spełniające Norm dla Materiałów Biologicznych. Po trzecie, zabronione są Wyszczególnione Substancje Chemiczne Klasy I lub Klasy II, o których mowa w Ustawie o ocenie substancji chemicznych i zasad ich wyrobu, a także substancje określone przez MZPiOS oraz wszelkie związki wymienione w Załączniku 1 (Związki zabronione).

Lista substancji podlegających ograniczeniom: ograniczenie w stosowaniu składników innych niż konserwanty, filtry UV oraz rodzaje barwników smołowych. Zawartość substancji wymienionych w Załączniku 2 (związki podlegające ograniczeniom) musi mieścić się w wyznaczonych zakresach.

Lista substancji dozwolonych: ograniczenie w stosowaniu składników innych niż konserwanty, filtry UV i barwniki smołowe. Konserwanty zawierające składniki i ilości składowe wymienione w Załączniku 3 muszą mieścić się w wyznaczonych zakresach. Filtry UV zawierające składniki i składowe ilości wymienione w Załączniku 4 również muszą mieścić się w wyznaczonych zakresach. W związkach mogą być zawarte jedynie barwniki smołowe wymienione w Artykule 3 Rozporządzenia Ministra w sprawie oznakowania barwników smołowych dopuszczonych do stosowania w lekach (Rozporządzenie MZPiOS nr 30 z roku 1966). Ponadto, Czerwień 219 i Żółcień 204 mogą być używane jedynie w kosmetykach aplikowanych na włosy i paznokcie.

Warto także wskazać na limit zawartości glikolu dietylenowego w 100 g gliceryny, wynoszący 0,1 g (21 lutego 2008 r.).

CAŁY ARTYKUŁ ZNAJDĄ PAŃSTWO W NR 2/2013 KWARTALNIKA "CHEMIA I BIZNES. RYNEK KOSMETYCZNY I CHEMII GOSPODARCZEJ". ZAPRASZAMY.

Jeśli chcą Państwo bezpłatnie otrzymywać kwartalnik w 2013 roku, prosimy o kontakt z redakcją: redakcja@chemiaibiznes.com.pl

przemysł kosmetycznyprawokosmetykilegislacja