W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej "Polityce prywatności Cookies"

Rozumiem i zgadzam się

REKLAMA

Biodegradowalność kosmetyków – moda, konieczność czy wyzwanie?

2025-01-22 / Autor: Agnieszka Procek, specjalistka ds. Regulatory Affairs, Marion Sp. z o. o.

Oddziaływanie kosmetyków na środowisko staje się coraz ważniejsze do określenia zarówno z legislacyjnego, jak i wizerunkowego punktu widzenia. Jednym z aspektów, które bierze się pod uwagę jest biodegradowalność. Mówiąc o kosmetyku biodegradowalnym, trzeba jednak rozróżnić masę kosmetyczną i opakowanie.

Biodegradacja kosmetyków

Biodegradacja jest jednym ze sposobów degradacji substancji i może dotyczyć tylko związków organicznych (w rozumieniu czysto chemicznym, czyli zawierających atomy węgla w cząsteczce). Jest to najczęściej występujący mechanizm rozkładu w środowisku wodnym oraz glebie. Biodegradacja nie zależy od pochodzenia substancji (tego, czy jest naturalna, czy syntetyczna), ale od jej struktury chemicznej.

Prawie wszystkie produkty kosmetyczne prędzej czy później znajdą się w wodzie – te z kategorii spłukiwanych trafiają do ścieków od razu po użyciu, natomiast pozostające na skórze kremy i balsamy zostają zmyte zwykle po dłuższym czasie od aplikacji, podczas prysznica, kąpieli czy oczyszczania twarzy. Trochę inaczej wygląda los kosmetyków do makijażu. Dane Cosmetics Europe pokazują, że 75% osób ich używających do demakijażu używa płatków kosmetycznych, a one w 95% trafiają następnie na składowiska odpadów. W takim miejscu degradacja jest często anaerobowa.

Biodegradacja jest jednym z punktów końcowych określanych w dossier substancji podlegających rejestracji zgodnie z Rozporządzeniem REACH. Dzięki temu można ocenić, czy ma ona właściwości PBT/vPvB, czy może w sposób długoterminowy negatywnie oddziaływać na środowisko wodne (klasyfikacja w kategorii zagrożeń dla środowiska) oraz do oceny ryzyka (określenie ekspozycji na substancję ze środowiska).

Wbrew pozorom nie ma jednej uniwersalnej metody określania biodegradowalności. Najpowszechniej sprawdza się tzw. szybką/łatwą biodegradowalność (ang. ready/readily biodegradation), ponieważ jest to szybka metoda dająca dość jednoznaczną odpowiedź na pytanie, czy substancja jest biodegradowalna. W tym celu stosuje się metody z serii OECD 301; wolniejsze, ale dające bardziej realistyczne wyniki, gdyż warunki testów symulują różne kompartmenty środowiskowe: są metody OECD 306 (w słonej wodzie), 307 (w glebie), 308 (w osadach wodnych) i 309 (w wodach powierzchniowych). Z kolei metody OECD 302 prowadzi się w sprzyjających degradacji warunkach – mówimy wówczas o potencjalnej (ang. inherent) biodegradacji (potwierdzenie, że substancje nie są trwałe – ang. persistence).

Poprzednia strona 1 2 Następna strona