W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej "Polityce prywatności Cookies"

Rozumiem i zgadzam się

REKLAMA

Nanoemulsje w przemyśle kosmetycznym

2024-04-25 / Autor: Agnieszka Krajewska, Ewa Maciejczyk, Katarzyna Mietlińska, Anna Wajs-Bonikowska; Instytut Surowców Naturalnych i Kosmetyków, Wydział Biotechnologii i Nauk o Żywności, Politechnika Łódzka

Nanoemulsje

Nanoemulsje to układy o silnie rozdrobnionej fazie wewnętrznej. Mają wyższą stabilność termodynamiczną niż makro- i mikroemulsje, muszą jednak dodatkowo być stabilizowane przez odpowiednio dobrany emulgator. Zawartość tego składnika jest jednak znacznie niższa niż w przypadku tradycyjnych emulsji. Emulgatory to związki powierzchniowo czynne (ZPC) inaczej zwane surfaktantami. Substancje te w swojej cząsteczce zawierają cześć polarną, wykazującą powinowactwo do fazy wodnej oraz niepolarną, wykazującą powinowactwo do fazy olejowej. Dzięki takiej budowie surfaktanty obniżają napięcie na granicy faz oraz napięcie powierzchniowe w roztworach wodnych. Dlatego też mają zdolność stabilizowania układów dwóch niemieszających się cieczy, czyli tworzenia emulsji. W zależności od zachowania w roztworach wodnych, ZPC dzielimy na jonowe, które dysocjują i niedysocjujące, niejonowe surfaktanty[9]. Rodzaj zastosowanego emulgatora i metody wytwarzania determinują, czy nanoemulsja będzie układem typu O/W czy W/O. Spośród surfaktantów stosowanych do stabilizacji emulsji i nanoemulsji kosmetycznych preferowane są emulgatory niejonowe. Do wytworzenia nanoukładów jako emulgatory stosuje się m.in. fosfolipidy, oksyetylenowane alkohole tłuszczowe (np. Laureth-4, Laureth-6), oksyetylenowany olej rycynowy (np. PEG-25 Castor Oil), polioksyetylenowane monoestry sorbitanu i kwasu oleinowego (Polisorbat 80), lecytyny (np. Salmon Lecithin, Egg Lecithin), estry sacharydów i wyższych kwasów karboksylowych (np. Sucrose Cocoate). Fazę tłuszczową w nanoemulsji mogą tworzyć np. oleje roślinne (np. Canola Oil, Castor Oil, Rice Bran Oil, Soybean Oil), oleje zwierzęce (np. Salmon Oil), oleje mineralne (np. Paraffidum Liquidum), estry (np. Caprylic/Capric Triglycerides, Isopropyl Mirystate, Propylene Glycol Dicaprylate/Caprate), związki zapachowe (np. Limonene) oraz olejki eteryczne (np. Mentha Piperita Oil).

Nanoemulsje ze względu na rozmiar cząstek i charakter fizyczny są układami mającymi ogromny potencjał w dostarczaniu substancji aktywnych zarówno hydrofobowych, jak i hydrofilowych do głębszych, żywych warstw naskórka. Układy te ze względu na stopień rozdrobnienia fazy wewnętrznej stosunkowo łatwo przenikają przez warstwę rogową naskórka, wykazują wysoki stopień uwodnienia, wygładzają skórę oraz obniżają TEWL, a ponadto charakteryzują się bardzo dobrymi właściwościami użytkowymi (niska lepkość, łatwość w rozprowadzaniu, brak uczucia tłustości po naniesieniu na skórę).

W przypadku produktów kosmetycznych bardzo ważną zaletą jest zwiększona odporność nanoemulsji na sedymentację i śmietanowanie, co zwiększa tym samym okres przydatności gotowego produktu. Natomiast niższa zawartość surfaktantów koniecznych do wytworzenia układu substancji powoduje, że nanoemulsje są łagodniejsze dla skóry niż mikro- i makroemulsje.

Poprzednia strona 1 2 Następna strona