Chemia i Biznes

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej "Polityce prywatności Cookies"

Rozumiem i zgadzam się

Konfiguracja makiety

Wielka Brytania i Niemcy liderami branży aerozolowej

2015-01-27

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z 5 listopada 2009 r., wyrób aerozolowy definiuje się jako „jednorazowy pojemnik metalowy, szklany lub z tworzywa sztucznego zawierający gaz sprężony, skroplony albo rozpuszczony pod ciśnieniem wraz z cieczą, pastą, proszkiem albo bez nich, wyposażony w urządzenie umożliwiające uwalnianie zawartości w formie cząstek stałych lub ciekłych zawieszonych w gazie, w postaci piany, pasty, proszku lub cieczy”.

Pojemnik aerozolowy zawiera dwie substancje: rozpylaną ciecz oraz dodatkowy płyn lub gaz pod ciśnieniem (propelent, gaz pędny, gaz nośny). Po naciśnięciu przycisku zawór otwiera się, i gaz wypycha ciecz na zewnątrz w postaci drobno rozpylonej strugi. Jako pierwszy metodę rozpylania płynów opracował Norweg Eric Rotheim (podczas poszukiwania sposobu położenia wosku na narty) w 1920 r. Sześć lat później ją opatentował. W tym samym czasie Amerykanin Julis S. Khan wpadł na pomysł zastosowania metalowej puszki jako pojemnika. W 1943 r. dwaj amerykańscy naukowcy, Lyle David Goodhue i W.N. Sullivan, zmodyfikowali projekt Rotheima i stworzyli przenośny, łatwy w użyciu środek o nazwie "bug bomba". Pomagał amerykańskim żołnierzom zwalczać komary przenoszące malarię w rejonie Pacyfiku. Do Europy technologia aerozolowa dotarła na początku lat 50. w postaci środków owadobójczych i lakierów do włosów. W 1950 r. Robert H. Abplanalp zmodyfikował zawór, który wcześniej bywał zawodny. Dzięki temu technologia aerozoli weszła w złoty wiek, a jej rezultatem było powstanie wielu nowych produktów. Milowym wydarzeniem w historii aerozoli było odkrycie przez Rowlanda i Molina, że niepalne i nietoksyczne freony (CFC, ang. chlorofluorocarbon) używane w sprayach jako gazy pędne niszczą warstwę ozonową. Przed tym odkryciem CFC były masowo stosowane również jako ciecze robocze w chłodziarkach oraz do produkcji spienionych polimerów. W 1987 r. został podpisany Protokół Montrealski, w którym jego sygnatariusze zobowiązali się stopniowo ograniczać stosowanie substancji zubożających warstwę ozonową. Postanowienia protokołu weszły w życie 1 stycznia 1989 r. Zgodnie z nim, użycie freonów zostało wycofywane w 1996 r. w krajach uprzemysłowionych i do 2010 r. w krajach rozwijających się. Od tego czasu większość aerozoli (lakiery do włosów, dezodoranty, kremy do golenia) nie zawiera już CFC. Freony są nadal stosowane do produkcji lekarstw wziewnych.

Branża aerozolowa natychmiast zaczęła szukać nowych substancji chemicznych, które można byłoby użyć jako propelenty. Obecnie jako gaz pędny używany jest propan-butan, izobutan, eter dimetylowy (DME), N2O, CO2, azot, tlen. W Europie gazami pędnymi są najczęściej DME lub mieszanina propanu, butanu i izobutanu. Ich istotną wadą jest jednak palność.

 

Przykładem produktów kosmetycznych aerozolowych są dezodoranty, lakiery i pianki do włosów, inne środki do pielęgnacji włosów (m.in. nabłyszczacze), kosmetyki przeciwsłoneczne, pianki do golenia, dezodoranty do stóp. Wielu producentów chemii gospodarczej wybiera pojemniki ciśnieniowe do pakowania odświeżaczy powietrza, środków do czyszczenia mebli, pianek do czyszczenia szyb, środków ułatwiających prasowanie, preparatów do pielęgnacji obuwia, produktów na komary i kleszcze.

Rynek
Europejska produkcja opakowań ciśnieniowych wyniosła w 2013 r. 5,528 mld sztuk, o 1,8% więcej niż w 2012 r. Największą dynamikę wzrostu tego typu opakowania osiągnęły w latach 1990-2000, gdy ich produkcja wzrosła z 3 mld sztuk do niemal 4,5 mld sztuk. Wielka Brytania i Niemcy są liderami tej branży. Ich udział w europejskiej produkcji aerozoli przekracza 50%. Kolejne miejsca zajmują Francja, Włochy, Rosja i Holandia. W 2013 r. produkcja opakowań ciśnieniowych wzrosła jedynie w Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Rosji, we Włoszech, Francji, Czechach, Austrii i Turcji; spadła m.in. w Szwecji, Portugalii, na Węgrzech i Grecji. 2013 rok przyniósł wzrost produkcji aerozoli w innych regionach świata. Przykładowo w Meksyku aż o 22%, a w Brazyli o 10%.

Kosmetyki w aerozolach
W 2013 r. artykuły kosmetyczne stanowiły ponad 56% europejskiej produkcji aerozoli, a chemii gospodarczej – 22,3%. Udział poszczególnych kategorii produktowych utrzymuje się w ostatnich latach na podobnym poziomie. W kategorii produktów kosmetycznych europejscy producenci najczęściej wybierali opakowania ciśnieniowe dla dezodorantów i antyperspirantów. W 2013 r. w Europie wytworzono ponad 1,7 mld sztuk dezodorantów w sprayu. Największym ich producentem była Wielka Brytania (niemal 705 mln sztuk) i Niemcy (432 mln sztuk).


CAŁY ARTYKUŁ ZNAJDĄ PAŃSTWO W NR 4/2014 KWARTALNIKA "CHEMIA I BIZNES. RYNEK KOSMETYCZNY I CHEMII GOSPODARCZEJ". ZAPRASZAMY.



przemysł kosmetycznydetergentychemia gospodarczakosmetykiaerozole

Podoba Ci się ten artykuł? Udostępnij!

Oddaj swój głos  

Ten artykuł nie został jeszcze oceniony.

Dodaj komentarz

Redakcja Portalu Chemia i Biznes zastrzega sobie prawo usuwania komentarzy obraźliwych dla innych osób, zawierających słowa wulgarne lub nie odnoszących się merytorycznie do tematu. Twój komentarz wyświetli się zaraz po tym, jak zostanie zatwierdzony przez moderatora. Dziękujemy i zapraszamy do dyskusji!


WięcejNajnowsze

Więcej aktualności



WięcejNajpopularniejsze

Więcej aktualności (192)



WięcejPolecane

Więcej aktualności (97)



WięcejSonda

Czy polski przemysł chemiczny potrzebuje dalszych inwestycji zagranicznych?

Zobacz wyniki

WięcejW obiektywie