Chemia i Biznes

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej "Polityce prywatności Cookies"

Rozumiem i zgadzam się

Konfiguracja makiety

Solubilizatory dla rynku kosmetycznego i detergentowego

2020-05-13  / Autor: Beata W. Domagalska, BeWuDe – Szkolenia i recepturowanie

W produktach kosmetycznych i wyrobach chemii gospodarczej często stosuje się układy dyspersyjne, zawierające zarówno składniki o charakterze hydrofilowym, jak i hydrofobowym.

Połączenie tych składników jest stosunkowo proste, jeśli nie zależy nam na otrzymaniu układów klarownych o niewielkiej lepkości. Wystarczy wtedy sporządzić emulsję o/w lub w/o. Jednak aby uzyskać produkt transparentny na bazie wody, o niewielkiej lepkości i do tego stabilny termodynamicznie trzeba skorzystać ze zdolności układów micelarnych i/lub mikroemulsyjnych do solubilizacji substancji hydrofobowych.

Solubilizacja micelarna to proces polegający na wprowadzeniu substancji nierozpuszczalnej (hydrofobowej) lub słabo rozpuszczalnej w wodzie do wodnego roztworu surfaktantu (środka powierzchniowo czynnego – spc), czego efektem jest uzyskanie izotropowego, transparentnego układu o lepkości zbliżonej do wody. W praktyce obserwujemy efekt taki sam, jak podczas rozpuszczania substancji rozpuszczalnych w wodzie. Układy micelarne (roztwory surfaktantów o stężeniu powyżej krytycznego stężenia micelizacji) to układy mikroheterogeniczne, a ich zdolność do rozpuszczania substancji hydrofobowych wynika bezpośrednio z budowy agregatów micelarnych. W miceli, kulistej strukturze, zbudowanej z cząsteczek surfaktantów tworzy się niewielka przestrzeń o charakterze hydrofobowym, w której można zamknąć substancje o charakterze lipofilowym (rdzeń miceli; np. 1,8 cineol, limonen) lub o charakterze amfifilowym (warstwa palisadowa; np. kwasy tłuszczowe).

Solubilizatorami są najczęściej niejonowe spc o wysokim HLB (powyżej 15). Pod względem struktury są to na ogół substancje o wysokim stopniu oksyetylenowania, m.in. oksyetylenowane alkohole i kwasy tłuszczowe, uwodornione tłuszcze, estry sorbitanów i kwasów tłuszczowych. Pojemność układu micelarnego nie jest zbyt duża. Efektywność solubilizacji w dużej mierze zależy od rodzaju, budowy i stężenia surfaktantu, budowy i czystości solubilizatu, temperatury. Na solubilizację ma również wpływ dodatek do roztworu innych związków. Niektóre substancje organiczne mogą ze sobą „współzawodniczyć” o miejsce w miceli. Jedna z nich (silniej oddziałująca z agregatami) lokuje się we wnętrzu miceli, co powoduje zmniejszenie solubilizacji drugiego związku. Pojemność miceli można zwiększyć, wprowadzając do układu kosurfaktant, który wpływa na HLB układu i granicę faz. Kosurfaktantami mogą być krótkołańcuchowe alkohole i kwasy tłuszczowe, glikole, tiole. Układ mikroemulsyjny (μe) – surfaktant/kosurfaktant/faza olejowa/faza wodna – powstaje spontanicznie, jest termodynamicznie stabilny, transparentny, izotropowy i lepkością zbliżony do wody. W mikroemulsjach wielkość cząstek rozproszonych (spuchniętych micel) jest mniejsza niż 150 nm. Pomimo że HLB stosowanych solubilizatorów jest wysokie, to otrzymujemy mikroemulsje zarówno typu o/w, jak i w/o. Mikroemulsje pozwalają na wprowadzenie do roztworu wodnego znacznie już większej ilości substancji lipidowych (μe o/w) lub hydrofilowych (μe w/o) niż roztwory micelarne.

 

Solubilizacja modelowych związków oraz surowców

W Tabeli 1 (opublikowanej w "Chemia i Biznes. Rynek Kosmetyczny i Chemii Gospodarczej" 1/2020) zebrano wybrane, dostępne w literaturze informacje na temat solubilizacji modelowych związków organicznych oraz różnych surowców wykorzystywanych w chemii kosmetycznej, farmacji, chemii gospodarczej czy agrochemii.

Badania podstawowe prowadzone w tym zakresie mają na celu na ogół:
• lepsze poznanie mechanizmu tego procesu poprzez badania prowadzone na modelowych związkach organicznych, takich jak: piren, naftalen, fenantren, dodekan, tetrachloroetylen, 1,2-dichlorobenzen, oktan, dekan, trigliceryd laurynowy, citral, aldehyd cynamonowy, kamfora, tymol, eugenol,
• określenie zdolności do solubilizacji przez nowe lub dotychczas nieopisane surfaktanty, np. saponiny.

Badania nad solubilizacją olejków eterycznych, triglicerydów i pestycydów mają zdecydowanie bardziej praktyczny wymiar i często dotyczą projektowania formulacji użytkowych.


CAŁY ARTYKUŁ DOSTĘPNY JEST W NR 1/2020 KWARTALNIKA "CHEMIA I BIZNES. RYNEK KOSMETYCZNY I CHEMII GOSPODARCZEJ". ZAPRASZAMY.



przemysł kosmetycznychemia gospodarczaprzemysł detergentowysolubilizacja

Podoba Ci się ten artykuł? Udostępnij!

Oddaj swój głos  

Ten artykuł nie został jeszcze oceniony.

Dodaj komentarz

Redakcja Portalu Chemia i Biznes zastrzega sobie prawo usuwania komentarzy obraźliwych dla innych osób, zawierających słowa wulgarne lub nie odnoszących się merytorycznie do tematu. Twój komentarz wyświetli się zaraz po tym, jak zostanie zatwierdzony przez moderatora. Dziękujemy i zapraszamy do dyskusji!


WięcejNajnowsze

Więcej aktualności



WięcejNajpopularniejsze

Więcej aktualności (192)



WięcejPolecane

Więcej aktualności (97)



WięcejSonda

Czy polski przemysł chemiczny potrzebuje dalszych inwestycji zagranicznych?

Zobacz wyniki

WięcejW obiektywie